Dzień 9 III roku 1989 zapadł w szczególny sposób w pomięci wielu białostoczanom, a szczególnie mieszkańcom bloków przy ul. Poleskiej w Białymstoku. Koło godziny 3:00 cisza nocna została przerwana przez huk wypadających z szyn wagonów kolejowych. Na odcinku między stacjami Białystok Fabryczny, a Białystok Główny, kilkanaście metrów od wylotu ul. Jagienki, wykoleił się skład towarowy jadący ze Związku Radzieckiego. Pociąg liczył 32 wagony, w tym 15 cystern, z których cztery się wykoleiły. Były to 50-tonowe zbiorniki zawierających ciekły stężony chlor. Z torów wypadły również dwa wagony asekuracyjne.

Przed godziną 4:00 została powiadomiona Stacja Ratownictwa Chemicznego w Płocku. Wydelegowano z niej czteroosobową ekipę specjalistów pod kierownictwem inż. Ryszarda Sobieraja. "Wstępne rozpoznanie potwierdziło, że z żadnego pojemnika nie nastąpił wyciek, niemniej zaistniało bardzo poważne zagrożenie wydostania się na zewnątrz substancji w momencie stawiania cystern."¹ Warto wiedzieć, że według wstępnych przypuszczeń, biorąc pod uwagę panujące warunki pogodowe "(...) obłok chloru rozprzestrzeniłby się na 3-4 kilometry szerokości i nawet 50 długości. To była by strefa śmierci! W Polsce wypadku o takiej potencjalnej skali jeszcze nie było."²

Opinia publiczna została oficjalnie powiadomiona o wypadku dopiero o 11:10. Polskie Radio nadało wtedy specjalne komunikaty. Wcześniej redakcja lokalnej gazety - Kuriera Podlaskiego otrzymała ostrzeżenie z którego wynikało, że bez zgody prezydenta i przedstawicieli sztabu nie powinni publikować żadnych informacji².

Pierwszą cysternę udało się postawić na tory jeszcze przed godziną 14:00. Z następnymi nie było tak łatwo. Oto fragment artykułu autorstwa Sylweriusza Dworakowskiego, opublikowanego w Gazecie Współczesnej 10 marca 1989 roku: "Ludzie w żółtych kombinezonach uwijają się przy układaniu kolejnego odcinka toru. I oto pierwsze kłopoty, przy próbie podejścia dźwigu do drugiej cysterny potężna maszyna zaczyna "siadać" na jednej łapie. Nie można ryzykować, trzeba wzmocnić tor". Stare spróchniałe podkłady nie był w stanie wytrzymać nacisku osi dźwigu podnoszącego 80-cio tonowy zbiornik. Postawienie wszystkich cystern na torach nie oznaczało jeszcze jednak końca pracy. Cztery zbiorniki z chlorem i jeden wagon kryty odholowano na Dworzec Fabryczny, stamtąd w piątek (10 marca) o godz. 17.15 wysłano je do Żedni - miejscowości oddalonej od Białegostoku o około 20 km. Na miejsce dotarły o 18:38. Następnego dnia, jak napisano w Kurierze Podlaskim z wtorku, 14 marca 1989 roku "W sobotę (11 III) między godziną 9 a 12, cysterny były podnoszone i układane na nowe wózki sprowadzone ze Świsłoczy. Po sprawdzeniu ich sprawności podpisano decyzję dopuszczającą skład znajdujący się w Żedni do jazdy. Szybkość maksymalną określono na 20 km/h. Skład ma być prowadzony przez dwie lokomotywy - z przodu i z tyłu."
Pierwotnie - jak wynikło z listów przewozowych - cysterny miały trafić do zakładów "Buna Werke" w NRD. Tymczasem naprawiony w Żedni skład, wyruszył 14 III o godz. 7.10 do Zakładów Chemicznych we Włocławku³.

Oględziny miejsca wypadku pozwoliły stworzyć pewną tezę wyjaśniającą przyczyny zajścia katastrofy. Przypuszcza się, że zawiodła szyna wyprodukowana w 1967 roku w hucie "Pokój". Wagony wykoleiły się na zewnętrznym pęknięciu szyny.

24 marca 1985 roku w Kurierze Podlaskim ukazał się raport napisany przez Prokuratora Wojewódzkiego mgr Marka Łachowskiego. Pozwolę sobie przytoczyć kilka fragmentów tego tekstu:
"W wyniku oględzin miejsca zdarzenia komisja Centralnej Dyrekcji Okręgowych Kolei Państwowych w Warszawie i komisja rejonowa stwierdziły, iż stan torów jest dostateczny. Wprowadzono okresowe ograniczenia szybkości na trasie Białystok - Białystok Fabryczny do 15 km/h i dokonywane są nadal planowe przewozy tak pasażerskie jak towarowe. (...) W toku śledztwa przeprowadzono, przy udziale rzeczoznawcy, oględziny toru na trasie Białystok - Białystok Fabryczny (3 km). Pozwoliły one stwierdzić, iż tor na całej długości jest w znacznym stopniu wyeksploatowany, a na niektórych odcinkach jego stan musi być uznany za niedostateczny. Decyduje o tym przede wszystkim stopień zużycia podkładów wykonanych z drzewa miękkiego, a ułożonych w roku 1970. (...) W roku 1987 tor na omawianym odcinku będący częścią szlaku Białystok - Zubki Białostockie został ujęty w planach remontów głównych. Z dotychczas nie wyjaśnionych powodów wymiana torów nie została wykonana. Tym bardziej fakt ten budzi zdziwienie, że w roku 1986 dokonano wymiany torów od stacji Białystok Fabryczny do stacji Zubki Białostockie (około 53 km). Następnie na tej samej trasie dokonano wymiany szyn klasycznych na bezstykowe. (...)"⁴

Oczywiście tory na omawianym odcinku, zostały w niedługim czasie wymienione. W pięć lat po katastrofie, w miejscu wykolejenia się pociągu, wzniesiono pamiątkowy krzyż. Co roku, w dniu 9 marca, odbywają się w tym miejscu uroczystości kościelne upamiętniające ten wypadek.