Zbudowana została z myślą o ominięciu Olecka przez pociągi kursujące na trasie Ełk-Suwałki, co wyeliminować miało czasochłonną operacje zmiany czoła składu, a powstała z myślą o przede wszystkim wywozie rudy żelaza z planowanych w latach 70-tych ubiegłego wieku kopalni rudy żelaza w okolicy Szurpił (na północ od Suwałk). Warto tu nadmienić, iż planowany był wówczas także drugi bardziej pracochłonny wariant "obwodnicy Olecka" na dłuższej trasie: okolice Wieliczek (dawna stacja, obecnie przystanek na linii Olecko-Suwałki, linia zaczynałaby się prawdopodobnie na około 2 km przed stacją, wybudowana tam miała być od podstaw większa stacja) - okolice Kijewa (zamknięta obecnie stacja w połowie trasy między Oleckiem a Ełkiem, łącznica kończyłaby się na kilka kilometrów przed stacją, mniejszą stacją lub posterunkiem odgałęźnym). Skróciło by to, a w zasadzie prawie "wyprostowało" linię Ełk-Suwałki. Mimo wielkiego rozmachu okresu "gierkowskiego" realizacja tego projektu nigdy nie ujrzał światła dziennego.
Podobnie jak okoliczne szlaki nie była i nie jest zelektryfikowana. Szyny na całości szlaku są typu S49, podkłady w 100% - drewniane. Wybudowana została w latach 1976-1977, a odbiór techniczny linii i posterunków odgałęźnych nastąpił 18 sierpnia 1977 r. Dla budujących zadanie ułatwił istniejący już fragmentarycznie nasyp - prawie kompletny od Lesku do rzeki Lega (około 500 m) i za rzeką - usypany jedynie w części i nie na całej długości. Potwierdzeniem tego stanu są mapy topograficzne z lat 50-tych ubiegłego stulecia na których w miejscu linii widnieje nieukończony nasyp, brakuje śladów mostu, jego przyczółków oraz większego fragmentu wału ziemnego między mostem na Ledze a Łęgówkiem. Wskazuje to moim zdaniem jedynie na próbę budowy w tym miejscu łącznicy jeszcze za niemieckich czasów. Najstarsze szyny na szlaku pochodzą co prawda z roku 1956, oznaczone tą datą są także ocalałe urządzenia sterowania zwrotnicami na post. odg. Łęgówek, są to jednak jedynie elementy staroużyteczne.
Zwiedzanie szlaku rozpocząłem od jego końca, czyli posterunku odgałęźnego Lesk. Położony jest w bezpośrednim sąsiedztwie dzielnicy Olecka o tej nazwie (dawniej samodzielnej wsi), obok wiaduktu drogowego. Dojazd do tego miejsca prowadzi szosą z Olecka do Augustowa, z której musimy skręcić około 1 km od ronda na południowym krańcu miasta. Po paruset metrach docieramy do wspomnianego wiaduktu.
Zmotoryzowani zaparkować mogą samochód kawałek dalej na którymś z parkingów koło zadbanych popegeerowskich bloków, piesi wędrowcy mogą od razu zejść w dół, ku torom. Swoją wycieczkę rozpocząłem od obejścia okolicy linii 518: kierując się na wschód, torami w stronę Suwałk dojść można po minięciu semafora wjazdowego (zaraz za wiaduktem) oraz dwóch kolejnych wiaduktów (pierwszym przechodzimy nad szosą do Augustowa, drugim pod polną drogą do lokalnego wysypiska) do pierwszej kształtowej tarczy ostrzegawczej od strony Suwałk (jeszcze do niedawna - Raczek) post. odg. Lesk. W ten sposób zapoznać się można z "kompletem" urządzeń technicznych łącznicy w tym kierunku. Jako ciekawostkę można podać, iż kolejne kilkaset metrów dalej po lewej stronie patrząc w kierunku Suwałk znajduje się budynek nie istniejącego już po wojnie przystanku Imionki.
Nim udamy się na zwiedzanie tytułowej łącznicy warto przejść się także kawałek w stronę Olecka. Najpierw po drodze spotkamy zachowany semafor wjazdowy post. odg. Lesk od strony tego miasta, a następnie most na rzece Lega, o tyle ciekawy, iż posiadający po swej północnej stronie gotowe przyczółki pod drugi tor. Ciekawie wygląda również punkt zbiegu linii z Suwałk do Olecka i Ełku do Olecka. Znajduje
się tam rzadko spotykany na Mazurach słup telefoniczny w kształcie litery "H". Całość wrażenia psują niestety świetlne semafor wjazdowe stacji Olecko.
Wróćmy jednak do najbardziej interesującego nas miejsca - dawnego posterunku odgałęźnego Lesk.
Budowa jego jest prosta - dwie zwrotnice - jedna łącząca tory szlaku Papiernia-Olecko (R1) z łącznicą do Łęgówka, druga przyległa - kierująca na żeberko ochronne. I tu mamy dwie ciekawostki. Druga ze wspomnianych zwrotnic wymieniona została około 1987 roku (z tego roku, a dokładnie czerwca pochodzą jej szyny) i nie nosi moim zdaniem śladów używania. A przecież ruch na łącznicy zamknięto w 1981 roku, później służyła co najwyżej jako "magazyn" węglarek przeznaczonych na złom, dlaczego więc wymieniono zwrotnicę na nie używanym szlaku? Czyżby zadecydowało o tym jej strategiczne znaczenie (nawet obecnie wpisana jest ustawowo do linii państwowego znaczenia)?
Druga ciekawostkę stanowi rozwiązanie żeberka ochronnego. Nie wiem jakie są zasady budowy tego typu obiektów, ale te akurat różni się od pozostałych znanych mi tym, iż nie biegnie równolegle do toru, a odgałęzia się lekko w prawo, po to by zbiegające wagony po staranowaniu kozła oporowego nie zniszczyły leżącego naprzeciwko filaru wiaduktu.
Od samego posterunku Lesk tor zatacza bardzo ostry łuk w lewo. Mamy tu prawie od samego początku inne ciekawe i rzadko spotykane w tych stronach rozwiązanie - odbojnicę (trzecią szynę) przy prawym toku szyn (patrząc w kierunku Łęgówka) mającą za zadanie zapobiec wykolejaniu się wagonów na tym ostrym (promień tylko, albo aż 300 m) łuku. Mijamy kształtowy semafor wjazdowy do Lesku od strony Łęgówka, kawałek dalej tarczę ostrzegawczą. Niebawem tory przekraczają rzekę Lega po wysokim moście - to jedyny większy obiekt na tej trasie i jeden z fragmentów toru pozbawionych trzeciej szyny (krótki odcinek toru na moście i w bezpośrednim sąsiedztwie położony jest na prostym odcinku). Szyny na odcinku łącznicy położonym w łuku pochodzą z lat głównie 1975-1977, czyli z okresu jej budowy. Kierując się dalej mijamy tarczę wjazdową do post. odg. Łęgówek (ToC). Tory zbliżają się do linii Olecko - Ełk i biegną równolegle jeszcze na długości około 500 m. Szyny na prostym odcinku są starsze i pochodzą głównie z roku 1956. Pozbawione są również na tym fragmencie (około 600 ostatnich metrów łącznicy) odbojnicy.
Prócz jednego miejsca w którym wyraźnie zapadają się w podmokłym gruncie, wydają się być położone nienagannie równo i aż prosi się, by po wycięciu krzaków i kilku drzewek, uzupełnić brakujące elementy semaforów i prowadzić ruch. Semafory wjazdowe do post. odg. Łęgówek również z pokorą czekają na lepsze czasy. Nie można tego niestety powiedzieć o budynkach obu posterunków. Zarówno Lesk (większy) jak i Łęgówek (nieco mniejszy, podobnie jednak jak drugi - piętrowy) to marne resztki nastawni wypatroszone ze wszystkiego co się dało, łącznie z częścią cegieł ścian. Na wandali nie pomogło zamurowywanie okien. Układ torów p.o. Łęgówek jest analogiczny do p.o. Lesk - linia kończy się (a w zasadzie zaczyna, gdyż w D29 funkcjonuje jako Łęgówek-Lesk, a nie odwrotnie!) zwrotnicą umożliwiającą wjazd z łącznicy na linię Olecko-Ełk, z równoległym odcinkiem żeberka ochronnego po lewej stronie szlaku. Wjazd od strony Lesku i Olecka osłaniają także pary semafor - kształtowa tarcza ostrzegawcza. Podobnie w kierunku Ełku znajduje się semafor wjazdowy, a kolejne pareset metrów dalej - kształtowa tarcza ostrzegawcza dla tego semafora.